Tuesday, March 10, 2009
ခက္ဆစ္မ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ျခင္း
ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက ဒီေကာင့္ကို အျမင္မၾကည္တာ။ ဒါေပမယ့္လည္း သိတယ္မဟုတ္လား။ သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္စာေမးပြဲမွာ အမွတ္နည္းမွာဆိုေတာ့ ျငိမ္ေနရတာ။ အခုေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ၾကည့္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စ ခုမွ အထုပ္ေျဖရတာေပါ့ေလ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဆိုတာ အာရံုဝင္စားျပီးေရးရတာ။(အဲဒီအေၾကာင္းလည္း ေနာက္ၾကံဳေတာ့ ေျပာပါဦးမယ္)။ ကဗ်ာေရးဖူးတဲ့သူေတြ ခံစားဖူးမွာပါ။ တခါတေလ ကိုယ္ေရးလိုက္တုန္းက ခံစားခ်က္မ်ိဳးေတာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ရင္ ျပန္ရခ်င္မွ ရတတ္တာမ်ိဳးပါ။ ဖတ္တဲ့လူဆိုတာ ကဗ်ာဆရာရဲ့ ခံစားခ်က္၊ အျမင္ကို ထပ္တူက်ဖို႔ဆိုတာေဝးေရာ။ ေရးတဲ့သူကလည္း ကိုယ့္ခံစားခ်က္ ကိုယ့္အျမင္ ကိုယ့္အာရံုနဲ႔ကိုယ္ေရး၊ ဖတ္တဲ့သူကလည္း ကိုယ့္ဘာကိုယ္ခံစား၊ ထပ္တူေတာ့ ဘယ္က်ႏိုင္မလဲေလ။ ေျပာခ်င္တာက ကဗ်ာဆရာရဲ့ တကယ့္ဆိုလိုခ်က္ကို ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။ တခါတခါ ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ စကားလံုးေတြရဲ့ အတိမ္အနက္ကို္ မေသခ်ာပါဘူး (ခံစားခ်က္ကို အားျပဳေရးတဲ့အခါရွိမယ္၊ စကားလံုးကို အားျပဳတဲ့အခါျပဳမယ္)။ အႏုပညာဆိုတာကို ဘာမွန္းေရေရရာရာ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ပံုစံခြက္ထဲအသြပ္ခံထားရတဲ့ စကားလံုးေတြ ဖန္တီးမႈေတြ မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အႏုပညာဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ့ေနာက္မွာ လြတ္လပ္မႈဆိုတဲ့ အေငြ႔အသက္ေလးေတာ့ လြင့္လြင့္ေလးပါလာတတ္တယ္ေလ။ အဲဒါကို ဘယ္သူက စထြင္တယ္မသိတဲ့ ခက္ဆစ္ဆုိတဲ့ေကာင္က ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ ကဗ်ာေတြေနာက္မွာ အခန္႔သားဝင္ဝင္ထိုင္ေနတာ ေျပးေျပးျပီးပဲ နားရင္းအုပ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ကဗ်ာေရးတဲ့သူက စကားလံုးတစ္လံုးကို ဒီလိုျမင္ေစခ်င္လို႔ ခက္ဆစ္ရယ္လို႔ သူ႔ဘာသူဖြင့္ခ်န္ခဲ့တာဆို ထားပါေတာ့။ ခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာက ဘာေျပာခ်င္မွန္းမသိ ခက္ဆစ္ဖြင့္တဲ့ ဆရာၾကီးမ်ား ဆရာမၾကီးမ်ားက(ဘယ္သူေတြမွန္းေတာ့ အကၽြႏု္ပ္လည္း မသိဘူးေနာ္) ခပ္တည္တည္ အဆစ္ေပးသလိုလိုနဲ႔ ခက္ဆစ္ေတြဖြင့္တာဟာ စကားလံုးေတြကို ေထာင္ခ်၊ စာဖတ္သူရဲ့ မ်က္လံုးေတြကို အတင္းလိုက္ပိတ္တာလို႔ျမင္မိပါတယ္။ (အဆစ္ေပးတာမဟုတ္ဘဲ အရင္းေတာင္ျပန္ပါေနတဲ့ သေဘာပါ) ကိုယ္နဲ႔မရင္ႏွီးတဲ့ အရင္ေခတ္အသံုးအႏႈန္း၊ ပါဠိစကား၊ အဲဒီလိုေတြကို ခက္ဆစ္ဖြင့္တာ ထားပါေတာ့။ ဗဟုသုတေတာင္ရေသးရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာကို အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ေပးတဲ့ ခက္ဆစ္မ်ိဳးေတြက်ေတာ့ လက္မခံခ်င္လွဘူး။ ေဘာင္တစ္ခုထဲပိတ္ေလွာင္လိုက္သလိုပဲ။ စကားလံုးတစ္လံုးရဲ့ ဆိုလိုခ်က္က ဒါပါလို႔ သတ္မွတ္လိုက္တဲ့အခါ အဲဒီစကားလံုးက ဒီဖြင့္ဆိုခ်က္ကိုေက်ာ္ျပီး အဓိပၸါယ္ရွိခြင့္ကို ဆံုး႐ႈံးသြားတယ္။ ဗီးနပ္စ္ရုပ္တုလိုေပါ့။ သိၾကမွာပါ။ (ဘယ္ထဲမွာ ဖတ္မိလဲေတာ့မသိေတာ့ဘူး သိရင္ျပန္ေျပာၾကဦး) ပညာရွင္ေတြက နည္းပညာေတြသံုးျပီး ျပတ္ေနတဲ့လက္ေနရာမွာအစားထိုးဖို႔ နဂိုမူလ လက္အေနအထားကို တြက္ခ်က္ၾကတယ္။ လက္ျပန္တပ္ဖို႔စီစဥ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ျပန္မတပ္ပဲ ဒီတိုင္းထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္ေလ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အေၾကာင္းျပခ်က္က လက္ မရွိတဲ့အတြက္ လက္သာရွိရင္ဆိုတဲ့ အေနအထားအတြက္ အကန္႔အသတ္မရွိ လွခြင့္ေပးလိုက္တာပါ။ ဒီလိုပါပဲ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္ပုဒ္မွာလည္း စာဆိုနဲ႔ စာဖတ္သူရဲ့ၾကားမွာ အကန္႔အသတ္မဲ့ ခမ္းနားခြင့္တစ္ခုရွိပါတယ္။ ခက္ဆစ္ေတြဟာ စာဆိုရဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ စာဖတ္သူရဲ့ ခံစားနားလည္မႈကို တံတိုင္းတစ္ခုျခားျပီး နယ္နမိတ္ကန္႔သတ္လိုက္တယ္။ ခက္ဆစ္အဖြင့္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ခက္ဆစ္အပိတ္ေတြပဲ။ စကားလံုးေတြရဲ့ နယ္ပယ္၊ သက္ေရာက္ႏိုင္စြမ္းေတြကို ပိတ္ပစ္လိုက္တာပါ။ တကယ္လို႔မ်ားေပါ့ ပီတိကဗ်ာေတြကို ခက္ဆစ္အပိတ္ေတြနဲ႔ ရုပ္ဖ်က္မယ့္ ေက်ာင္းသံုးကဗ်ာဖတ္စာအုပ္မွာ သံုးမယ္ဆိုရင္ (လံုးဝ(လံုးဝ))ခြင့္ျပဳႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေၾကာင္း ဆိုင္ရာပိုင္ရာတို႔အား ၾကိဳတင္အသိေပးအပ္ပါသည္ရွင့္။ ပီတိ(စိတ္ပညာ)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
May I leave some of my opinions? :D
Well, by somehow if your poems (your feelings, your art) were published in high school text books, I think it will be quite hard to grab and understand without any vocabs. However, if your poems were taught in University of Art or any higher level then it won't be so hard for a student to appreciate the poems without any vocab.
Everything we have learnt from our high school are just about education, about knowledge. We haven't learnt about literature nor art. Education and knowledge are not art. We must be educated or must be knowledgeable enough to appreciate "art" or "literature". I feel like we can't just ignore education and focus on "art". Education is like foundation for art. Education just told us how to stand and walk. Later in our lives, it is just up to us to decide whether to run or jog or jump or do anything.
အႀကီးအက်ယ္ ေထာက္ခံပါတယ္ခင္ဗ်ာ
ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ခက္ဆစ္ေတြကို သည္၊၏ မမွားရဲေလာက္ေအာင္က်က္ခိုင္းတဲ့ပံုဆရာ၊ဆရာမေတြ
က ထပ္ၿပီးေခ်ာင္ပိတ္ခဲ့ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ ခက္ဆစ္ မွားရင္ အမွတ္ေလွ်ာ့ၾကတဲ့
(ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့)ဆရာသမားေတြဟာ အႏုပညာေရွ႔ေရးကို ပိတ္ပင္သူေတြျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့မွန္း
သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သိၾကပါ့မလား။
Post a Comment