လြမ္းမိပါသည္

လြမ္းတေျမ့ေျမ့
လြမ္းေငြ႔ေဝေဝ
လြမ္းရွိန္မေသ
လြမ္းမႈေပြလို႔
လြမ္းသမုျဒာ
လြမ္းသံသရာလည္
လြမ္းလွခ်ည္ရဲ့
ေအာ္...လြမ္းတယ္ဟဲ့
(ေအာ္ေအာ္ျပီးလြမ္းျခင္းမဟုတ္။ အာေမဋိတ္ျပဳျခင္းမွ်သာ)
ပီတိ(စိတ္ပညာ)

ေပ်ာက္ရွခဲ့ေသာ နာမဝိေသသန

ဒီဇင္ဘာလက္က်န္ ျမဴဖြဲဖြဲေဝတဲ့တစ္ေန႔မွာ နတ္သားတစ္ပါးနဲ႔ဆံုတယ္။
"innocent" ဆိုတဲ့ နာမဝိေသသနတစ္ခု ႏွစ္လိုစြာေပးခဲ့မိတယ္။
ျဖဴစင္မႈ၊ ၾကည္စင္မႈေတြနဲ႔ ေတြ႔လိုက္တိုင္း သူမကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္။
ျငိမ္သက္မႈကို ႏွစ္ျခိဳက္ေပမယ့္ ေတြ႔လိုက္တိုင္း လႈပ္ခတ္သြားရတာကို သေဘာက်ေနမိတယ္။
သူမသိခဲ့ဘူး . . .။
အဲဒီ နတ္သားေလးက တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ့ အျပံဳးတစ္ပြင့္ အိပ္မက္တစ္ခု ျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္း သူ႔ကိုယ္သူမသိခဲ့ဘူး။

တစ္ႏွစ္ . . .
သူမရဲ့ အျပံဳးေတြကို သူေတြ႔တယ္။ ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ဖြင့္မယ္ေတာ့ သူပဲ သိလိမ့္မယ္။

ႏွစ္ႏွစ္ . . .
သူမရဲ့ အိပ္မက္ေတြကို သူရွာေတြ႔တယ္။ နတ္သားေလးအတြက္ သူမအိပ္မက္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။
ဘယ္မွာ သိမ္းထားမလဲ ... သူပဲသိလိမ့္မယ္။

သံုးႏွစ္ . . .
သူမ နတ္သားေလးလို႔ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ယံုၾကည္လာခဲ့တာ ...။
ယံုၾကည္ေနခ်င္ေသးတယ္...။ ယံုၾကည္ေနပါရေစ...။
ပထမဆံုးအၾကိမ္။
နတ္သားေလးဆီက လူန႔ံရလိုက္တယ္။
သူမ.... အၾကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇြတ္မွိတ္ ယံုၾကည္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္...
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူမရဲ့ နတ္သားေလးဟာ လူတစ္ေယာက္ပဲဆိုတာ ဝမ္းနည္းစြာ သိလာရတယ္။
နတ္သားေလးဆီမွာ (နတ္သားေလးလို႔ ယံုၾကည္ခဲ့သူ) သူမရဲ့ နာမဝိေသသနေလးကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ရွားပါးလာ၊ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
(အစကတည္းက မရွိခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္)

အခု . . .
သူမရဲ့ နတ္သားေလးဟာ သူမ မႏွစ္သက္တဲ့ 'လူ'ေတြနဲ႔ တူေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။
သူမအတြက္ ဒါဟာ ကမာၻပ်က္ရံု ေကာင္းကင္ေၾကြရံု မကဘူး။ ။

'innocent'

'innocent'

'innocent'

'.... '


သူမ ျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့ နတ္သားေလးနဲ႔ သူ႔ရဲ့ နာမဝိေသသနေလးကို သူမရဲ့ ပန္ဒိုရာ ေသတၱာထဲမွာ သိမ္းဆည္း၊ နတ္သားေလးနဲ႔ သူ႔ရဲ့ နာမဝိေသသနေလး ျပည့္ျပည့္ဝဝ တြဲလ်က္ရွိေနခဲ့တဲ့ (သူမမွတ္မိသမွ်) ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ အခိုက္အတန္႔ေလးေတြပါ ထည့္သိမ္း ...။ ျပီးေတာ့ သူမကိုယ္သူမပါ အဲဒီေနရာမွာတင္ ရပ္တန္႔ထားခဲ့ျပီး သူမရဲ့ ေကာင္းကင္ဆီ ဆက္လြင့္ေမ်ာသြားခဲ့တယ္။ ။

သူမ . . .။

သူမသည္ သူမ ေသခ်ာသိေသာ အခိုက္အတန္႔တစ္ခုမွာတင္ မေရာရာျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဝမ္းနည္းစြာရပ္တန္႔ထားရင္း ဆက္လက္လြင့္ေမ်ာေနမည့္ သူမသာ ျဖစ္ပါသည္။
ပီတိ(စိတ္ပညာ)

ခက္ဆစ္မ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ျခင္း

ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက ဒီေကာင့္ကို အျမင္မၾကည္တာ။ ဒါေပမယ့္လည္း သိတယ္မဟုတ္လား။ သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္စာေမးပြဲမွာ အမွတ္နည္းမွာဆိုေတာ့ ျငိမ္ေနရတာ။ အခုေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ၾကည့္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စ ခုမွ အထုပ္ေျဖရတာေပါ့ေလ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဆိုတာ အာရံုဝင္စားျပီးေရးရတာ။(အဲဒီအေၾကာင္းလည္း ေနာက္ၾကံဳေတာ့ ေျပာပါဦးမယ္)။ ကဗ်ာေရးဖူးတဲ့သူေတြ ခံစားဖူးမွာပါ။ တခါတေလ ကိုယ္ေရးလိုက္တုန္းက ခံစားခ်က္မ်ိဳးေတာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ရင္ ျပန္ရခ်င္မွ ရတတ္တာမ်ိဳးပါ။ ဖတ္တဲ့လူဆိုတာ ကဗ်ာဆရာရဲ့ ခံစားခ်က္၊ အျမင္ကို ထပ္တူက်ဖို႔ဆိုတာေဝးေရာ။ ေရးတဲ့သူကလည္း ကိုယ့္ခံစားခ်က္ ကိုယ့္အျမင္ ကိုယ့္အာရံုနဲ႔ကိုယ္ေရး၊ ဖတ္တဲ့သူကလည္း ကိုယ့္ဘာကိုယ္ခံစား၊ ထပ္တူေတာ့ ဘယ္က်ႏိုင္မလဲေလ။ ေျပာခ်င္တာက ကဗ်ာဆရာရဲ့ တကယ့္ဆိုလိုခ်က္ကို ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။ တခါတခါ ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ စကားလံုးေတြရဲ့ အတိမ္အနက္ကို္ မေသခ်ာပါဘူး (ခံစားခ်က္ကို အားျပဳေရးတဲ့အခါရွိမယ္၊ စကားလံုးကို အားျပဳတဲ့အခါျပဳမယ္)။ အႏုပညာဆိုတာကို ဘာမွန္းေရေရရာရာ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ပံုစံခြက္ထဲအသြပ္ခံထားရတဲ့ စကားလံုးေတြ ဖန္တီးမႈေတြ မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အႏုပညာဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ့ေနာက္မွာ လြတ္လပ္မႈဆိုတဲ့ အေငြ႔အသက္ေလးေတာ့ လြင့္လြင့္ေလးပါလာတတ္တယ္ေလ။ အဲဒါကို ဘယ္သူက စထြင္တယ္မသိတဲ့ ခက္ဆစ္ဆုိတဲ့ေကာင္က ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ ကဗ်ာေတြေနာက္မွာ အခန္႔သားဝင္ဝင္ထိုင္ေနတာ ေျပးေျပးျပီးပဲ နားရင္းအုပ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ကဗ်ာေရးတဲ့သူက စကားလံုးတစ္လံုးကို ဒီလိုျမင္ေစခ်င္လို႔ ခက္ဆစ္ရယ္လို႔ သူ႔ဘာသူဖြင့္ခ်န္ခဲ့တာဆို ထားပါေတာ့။ ခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာက ဘာေျပာခ်င္မွန္းမသိ ခက္ဆစ္ဖြင့္တဲ့ ဆရာၾကီးမ်ား ဆရာမၾကီးမ်ားက(ဘယ္သူေတြမွန္းေတာ့ အကၽြႏု္ပ္လည္း မသိဘူးေနာ္) ခပ္တည္တည္ အဆစ္ေပးသလိုလိုနဲ႔ ခက္ဆစ္ေတြဖြင့္တာဟာ စကားလံုးေတြကို ေထာင္ခ်၊ စာဖတ္သူရဲ့ မ်က္လံုးေတြကို အတင္းလိုက္ပိတ္တာလို႔ျမင္မိပါတယ္။ (အဆစ္ေပးတာမဟုတ္ဘဲ အရင္းေတာင္ျပန္ပါေနတဲ့ သေဘာပါ) ကိုယ္နဲ႔မရင္ႏွီးတဲ့ အရင္ေခတ္အသံုးအႏႈန္း၊ ပါဠိစကား၊ အဲဒီလိုေတြကို ခက္ဆစ္ဖြင့္တာ ထားပါေတာ့။ ဗဟုသုတေတာင္ရေသးရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာကို အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ေပးတဲ့ ခက္ဆစ္မ်ိဳးေတြက်ေတာ့ လက္မခံခ်င္လွဘူး။ ေဘာင္တစ္ခုထဲပိတ္ေလွာင္လိုက္သလိုပဲ။ စကားလံုးတစ္လံုးရဲ့ ဆိုလိုခ်က္က ဒါပါလို႔ သတ္မွတ္လိုက္တဲ့အခါ အဲဒီစကားလံုးက ဒီဖြင့္ဆိုခ်က္ကိုေက်ာ္ျပီး အဓိပၸါယ္ရွိခြင့္ကို ဆံုး႐ႈံးသြားတယ္။ ဗီးနပ္စ္ရုပ္တုလိုေပါ့။ သိၾကမွာပါ။ (ဘယ္ထဲမွာ ဖတ္မိလဲေတာ့မသိေတာ့ဘူး သိရင္ျပန္ေျပာၾကဦး) ပညာရွင္ေတြက နည္းပညာေတြသံုးျပီး ျပတ္ေနတဲ့လက္ေနရာမွာအစားထိုးဖို႔ နဂိုမူလ လက္အေနအထားကို တြက္ခ်က္ၾကတယ္။ လက္ျပန္တပ္ဖို႔စီစဥ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ျပန္မတပ္ပဲ ဒီတိုင္းထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္ေလ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အေၾကာင္းျပခ်က္က လက္ မရွိတဲ့အတြက္ လက္သာရွိရင္ဆိုတဲ့ အေနအထားအတြက္ အကန္႔အသတ္မရွိ လွခြင့္ေပးလိုက္တာပါ။ ဒီလိုပါပဲ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္ပုဒ္မွာလည္း စာဆိုနဲ႔ စာဖတ္သူရဲ့ၾကားမွာ အကန္႔အသတ္မဲ့ ခမ္းနားခြင့္တစ္ခုရွိပါတယ္။ ခက္ဆစ္ေတြဟာ စာဆိုရဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ စာဖတ္သူရဲ့ ခံစားနားလည္မႈကို တံတိုင္းတစ္ခုျခားျပီး နယ္နမိတ္ကန္႔သတ္လိုက္တယ္။ ခက္ဆစ္အဖြင့္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ခက္ဆစ္အပိတ္ေတြပဲ။ စကားလံုးေတြရဲ့ နယ္ပယ္၊ သက္ေရာက္ႏိုင္စြမ္းေတြကို ပိတ္ပစ္လိုက္တာပါ။ တကယ္လို႔မ်ားေပါ့ ပီတိကဗ်ာေတြကို ခက္ဆစ္အပိတ္ေတြနဲ႔ ရုပ္ဖ်က္မယ့္ ေက်ာင္းသံုးကဗ်ာဖတ္စာအုပ္မွာ သံုးမယ္ဆိုရင္ (လံုးဝ(လံုးဝ))ခြင့္ျပဳႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေၾကာင္း ဆိုင္ရာပိုင္ရာတို႔အား ၾကိဳတင္အသိေပးအပ္ပါသည္ရွင့္။ ပီတိ(စိတ္ပညာ)

ေန႔စြဲမတပ္ထားေသာစာမ်က္ႏွာ

(၀းဝ)
အလြမ္းတစ္ခြက္မွာ
အတၱတစ္ဆေပါင္းထည့္
ျပီးေတာ့ မာနနဲ႔ ေရာေမႊ
႐ႈိက္သံေတြမွာေတာင္ ငုိျခင္းက မပီျပင္ဘူး

(၁း၁)
အတိတ္ကို ဖုန္းေခၚမိတိုင္း
လူၾကီးမင္းနဲ႔တိုးတယ္
ဝမ္းနည္းပါတယ္
ငါ့ထဲမွာ ငါမရွိေသးဘူး
တစ္ကမာၻေလာက္ေနရင္ ျပန္ေခၚၾကည့္ေလ

(၁း၂)
အလြမ္းေတြလား
ေမးရတာ လွ်ာေတာင္ခါးတယ္
ငါ့အတြက္မပူပါနဲ႔
နင္မရွိလည္း ထမင္းႏွစ္နပ္စားမွာပါ
(ဟင္းတစ္ခြက္ေတာ့ တိုးလာတာေပါ့ေလ)

(၂း၀)
အခ်စ္စစ္စစ္မွာ နဖူးစည္းမရွိဘူး
အခ်စ္စစ္စစ္မွာ မွတ္ပံုတင္မပါဘူး
ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ယံုတုန္းပဲၾကည္တာ
နင္ေျပာတာငါၾကားဖူးပါတယ္
ဟိုဟာက ဟိုစာအုပ္ထဲက
ဟိုစကားလံုးက ဟိုစာေရးဆရာေလသံ
ဟိုတစ္ခုက ျမန္မာကားထဲက အကြက္ေတြေလ

(၂း၁)
ဒိုင္ယာေလာ့ေတြရြတ္ျပမေနနဲ႔
သရုပ္ေဆာင္လြင္ျပင္က အကဲျဖတ္ဒိုင္မဟုတ္ဘူး
ဇာတ္မနာနာေအာင္ ဖြဲ႔ရေအာင္လည္း
မိုးမိုးအင္းလ်ား ဝတၳဳတိုျပိဳင္ပြဲမဟုတ္
မွားယြင္းမႈယုတၱိေဗဒမွာ ဒါနံပါတ္(၃)ပဲ

(၂း၂)
အခြံေတြခ်ည္းပဲလား
ငါ့နားက ဆင္ဆာျဖတ္တာနဲ႔ ကုန္ျပီ
မျမင္ရတုိင္းလည္း မရွိဘူးပဲေအာ္မေနနဲ႔
မၾကားရေပမယ့္ နားျငီးတယ္

(၀း-၁)
မွတ္ခ်က္။
မိုးရာသီတြင္ မိုးရြာျခင္းမဟုတ္။
မိုးရြာေသာရာသီကိုသာ မိုးရာသီဟုေခၚပါသည္။


ပီတိ(စိတ္ပညာ)